Czas pokazać formy, od których uciekali moderniści. Mieli rację? A może modernizm rozwiązywał problemy mieszkań o wiele gorszych niż np. stateczna poznańska kamienica? Przekonajcie się sami.

Dzisiaj zabierzemy Was do rodzinnego DOMu historyczki sztuki – Anny Hryniewieckiej. Zabudowę szeregową w latach 30 współprojektował dziadek naszej gospodyni- architekt Witold Eysymontt.

Blok na jednym z młodszych modernistycznych osiedli Poznania (lata 80. XX w.). Jak w soczewce skupia różne aspekty modernistycznych dzielnic lat 70. i 80. Podobnie, jak większość bloków z tamtego czasu, wykonany jest z wielkiej płyty, zrealizowany przez jedną z wielkich poznańskich spółdzielni mieszkaniowych i zaprojektowany w Inwestprojekcie odpowiedzialnym za północne rejony miasta.  

Komfortowy lokal w kamienicy z drugiej połowy lat 30. 

Typowy przykład ostrożnego i dość oszczędnego podejścia poznaniaków do nowego wówczas trendu w architekturze. Fasada kamienicy operuje modernistyczną powściągliwością, obywa się bez ozdobnych detali, szerokie okna przywodzą na myśl pasmowe wstęgi okien postulowane przez Le Corbusiera, klinkierowa okładzina parteru podkreśla związki z nowoczesnymi realizacjami tamtego okresu. 

Szeregowy dom na wyjątkowym osiedlu zabudowanym nietypowymi dla Poznania i Polski domami atrialnymi – typowymi raczej dla krajów śródziemnomorskich.